تحلیل خاطره نوشتۀ نورالدّین پسر ایران از منظر عنصر شخصیّت

کتاب نورالدّین پسر ایران، خاطره نوشته ای از دوران دفاع مقدّس است که با توجّه به ویژگی هایش، در حوزۀ ادبیّات داستانی قرار می گیرد. از آنجا که یکی از عناصر کلیدی و بسیار تعیین کننده در داستان نویسی امروزی، پرداختن به شخصیّت و شخصیّت پردازی است، در نوشتار حاضر به مقولۀ شخصیّت در کتاب یادشده می پردازیم. مسئلۀ اصلی پژوهش یافتن و دسته بندی ویژگی های شخصیّت پردازی در این کتاب است. نتایج این بررسی نشان می دهد، در کتاب نورالدّین پسر ایران تاحدودی محور داستان حول شخصیّت اصلی می چرخد و شخصیّت های فرعی در جهت کمک به پیشبرد شخصیّت اصلی نقش ایفا می کنند و داستان را پیش می برند. نویسنده بیشتر از شیوۀ گزارشی استفاده کرده است و در معرّفی شخصیّت اصلی داستان از روش نمایشی بهره برده است. شخصیّت اصلی کتاب، ایستاست؛ امّا در شکل گیری برخی از شخصیّت ها شاهد تحوّل و پویایی هستیم. نویسنده به دو شیوۀ مستقیم و غیرمستقیم به توصیف شخصیّت ها می پردازد. عمدۀ شخصیّت پردازی کتاب، به روش مستقیم است. در مواردی نیز نویسنده از روش غیر مستقیم سود جسته است؛ از جمله از طریق گفتگو، جریان سیّال ذهن، عمل و رفتار (نمایش)، توصیف ظاهر و نام شهرهای مختلف، به شخصیّت پردازی دست زده است؛ همچنین او با استفاده از زاویۀ دید و زمان و مکان به پردازش شخصیّت های کتاب اقدام کرده است. در این کتاب، شخصیّت ها به دو صورت بیرونی و درونی نمود یافته اند.